KOKORINOO by Paulina Szablińska: #TAKalboTAK : BEŻOWY KOŻUCH

Kwestię kożuszka zostawię na koniec. Musicie uzbroić się w cierpliwość, bo muszę podzielić się z Wami czymś naprawdę ważnym. Wybraliśmy się ostatnio do kina. Miało to miejsce w niedzielę i w zasadzie to (chyba!) nie mam prawa narzekać. Powinnam była się tego spodziewać. Pójście do kina w weekend, na horror to zdecydowanie głupi pomysł. Dobrze, że miałam darmowe bilety, inaczej płakałabym zapewne przez tydzień. To był pomysł najgorszy z najgorszych, tym bardziej, że jestem wielką fanką horrorów i mam w stosunku do nich dość duże wymagania. „Las samobójców” ma ogromny potencjał, bo jego akcja dzieje się w lesie Aokigahara położonym u stóp góry Fuji w Japonii, który naprawdę istnieje. Ludzie naprawdę popełniają w nim samobójstwa, a ich ciała często bardzo długo leżą w nim, zanim ktoś je odnajdzie. (Nie polecam filmu, natomiast z czystym sumieniem #polecam film dokumentalny na ten temat - można go znaleźć w sieci). Ale co tam potencjał, przecież i tak nikt go nie wykorzysta! Więcej się śmiałam niż bałam, ale w zasadzie nie o moich wrażeniach dotyczących filmu chciałam Wam dzisiaj opowiedzieć. Chciałam natomiast podzielić się z Wami moimi spostrzeżeniami dotyczącymi widowni. Czy zauważyliście tę prawidłowość, że różnica w zachowaniu widowni jest wprost proporcjonalna do poziomu filmu? Im głupszy film tym głupsza widownia, he? Dawno nie byłam w kinie na czymś, do czego oglądania używanie mózgu (nawet w najmniejszym stopniu!) nie jest w ogóle potrzebne. Nie pamiętam kiedy oglądałam w kinie ( w domu się zdarza, hah!) że tak powiem „odmóżdzającym” i całkowicie odzwyczaiłam się od głupiej widowni. „Las samobójców” zafundował mi jej dawkę przekraczającą dopuszczalne granice. Wiadomo, że niektórzy chodzą do kina, a nie na film, ale są też tacy (czytaj JA), którzy z tego już dawno wyrośli. I na koniec podziękuję bohaterom filmu za to, że dzięki nim podjęłam decyzję, że już więcej nie wybiorę się do kina na „odmóżdżający” horror klasy B, nawet z narzeczonym Lady Gagi w roli głównej.

Wracając do kożuszka. Dzisiaj rozpoczynam nowy cykl o nazwie #TAKalboTAK, w którym będę pokazywać Wam jak nosić jedną rzecz na dwa, zupełnie inne sposoby. Dzisiaj pod lupę bierzemy beżowy kożuszek. Ta część garderoby jest dla mnie tak wdzięczna, że zestawienie jej zarówno w sposób elegancki, ze spódnicą i szpilkami jak i luźny z traperami, jest niezwykle proste. Która z przedstawionych stylizacji bardziej Wam się podoba? Jaką rzecz chcielibyście zobaczyć w następnej odsłonie cyklu?

Buziaki.

Paulina.

ZDJĘCIA MACIEK SZABLIŃSKI